Oud clubkampioen overleden.
Op 11 augustus 2011 is Peter Maassen op 75-jarige leeftijd overleden. Peter was al vanaf de beginjaren lid van onze schaakvereniging. Dat hij een sterke speler was getuige het feit dat Peter in 1978 clubkampioen van SV Leudal werd. Later werd Peter bestuurslid van Klein Paries en nadat de club ter ziele ging keerde Peter weer terug bij Leudal. In 1994 veroverde Peter de Fons Peeters trofee. De speler met het beste gemiddelde resultaat van het seizoen.
Peter was de eerste lekendirecteur op de basisschool het Heilig Hart in Heythuysen (later de Beukenhof). Peter was een rustig aimable mens die altijd kalmte uitstraalde.
We zullen hem missen.
Hieronder een persoonlijke herinnering van Raoul Lemmen.
In Memoriam Peter Maassen
Ik heb het geluk gehad Peter Maassen (ik mocht “meneer” tegen hem zeggen) op twee wijzen mee te mogen maken. Als clubgenoot bij het schaken en als leerling van hem op basisschool de Beukenhof. Sterker. Als ik geen leerling op de Beukenhof was geweest zou het er van schaken ook niet zijn gekomen. Ik behoorde zelf tot één van de laatste klassen die meneer Maassen onder zijn hoede heeft gehad. We kregen les van hem in groep 6 en nog voor mijn verlaten van de basisschool zou meneer Maassen met een welverdiend pensioen gaan. Naar Australië met zijn vrouw om zo van het leven te genieten. Want dat was meneer Maassen pur sang. Een levensgenieter. Dat straalde hij uit in zijn liefde voor de natuur, zijn passie voor schaken, maar zeker ook met zijn bevlogenheid tijdens het les geven. Ik lieg niet als ik terug kijk naar de basisschool en zeg dat meneer Maassen absoluut de leukste docent op de Beukenhof was. Dat werd nog eens onderstreept door zijn befaamde “bankbiljetten”. Die je bij goed gedrag kon verwerven en vervolgens in kon leveren om achter in de klas op een oude bank boeken te gaan lezen. Of door zijn “kentekenbewijzen”. Het zelfde systeem, maar nu met de mogelijkheid om te gaan tekenen tijdens de les. En als we dan geluk hadden kwamen zijn verhalen daar nog eens bij. Of het nu over “zijn” tijd in de oorlog ging, of over een ter plekke uit de duim gezogen avontuur van Jantje Spierbal (vermaard op de Beukenhof en ver daarbuiten), meneer Maassen hield je in zijn greep. Met zijn eindeloze fantasie gecombineerd met zijn passies zag je ineens hoe een compleet regiment van de ME het Leudalbos binnen viel om zo toch weer een uit de hand gelopen avontuur van Jantje Spierbal tot een goed einde te brengen.
Het was het jaar ervoor dat meneer Maassen met groep 6 verder was gegaan (hij was als docent van de toenmalige groep 5 mee over gegaan) toen hij zijn kans schoon zag om deze groep ook na school aan het schaken te krijgen. Een mooi aantal van vijftien deelnemers was het geval waartoe ik ook behoorde. Geheel niet de bedoeling, ik was per slot van rekening van groep 5, maar mijn broer zat wel in groep 6 dus ik vond dat ik mee mocht doen. Het eerste gesprek ging ongeveer zo: Meneer Maassen: “Wat kom jij hier doen?!” Ik: “Schaken.” Daar viel weinig tegen in te brengen en ik mocht blijven bij zijn schaaklessen. Zijn schaakprogramma op de Beukenhof zou hij nog naar andere groepen uitbreiden, om er tot aan zijn pensionering zijn tijd en passie in te steken. Toch zou ik de enige van de groep zijn die ook daadwerkelijk bij de schaakclub over zou blijven. Zou het dan toch aan onze eerste introductie hebben gelegen?
Ook na de basisschool ben ik meneer Maassen lastig blijven vallen. Ik had in de jaarboekjes van schaakvereniging Leudal gezien dat hij al in 1978 (de club bestond pas 2 jaar) clubkampioen was geworden. Daarbij was ik nog niet eens op de hoogte van zijn prestaties en inzet voor Klein Paries, de schaakclub van Heythuysen. Na de brugklas besloot ik dan ook dat hij degene was die me beter kon maken in persoonlijke trainingen. Ik vond dat hij daarbij dat ook wel leuk zou vinden. Zeker nu hij met pensioen was gegaan. Dat was goed gegokt, maar aangezien voor niets slechts de zon op gaat was er een tegenprestatie nodig. Vanuit zijn passie was deze al gauw gevonden. Ik zou hem helpen met zijn tuinwerkzaamheden. Zo heb ik een zomer lang mee mogen helpen aan zijn prachtig opgezette wilde tuin, maar vooral mijn ogen uit mogen kijken naar de vele bloemen en salamanders die op de meest onverwachtse plaatsen op doken. Niet in de laatste plaats heb ik weer mogen luisteren naar zijn vele verhalen. Deze keer over regentonnen, zo met elkaar verbonden dat op basis van de wet van de communicerende vaten er een ideale watertoevoer in zijn tuin aanwezig was. Of dat zijn tuin inmiddels zo’n natuurlijke inrichting had gekregen dat er nu zelfs ijsvogeltjes op af waren gekomen. U begrijpt. Zijn passie werkt aanstekelijk.
Van zijn trainingen heb ik veel op kunnen steken. Hoewel het nog een tijd zou duren totdat ik daadwerkelijk in de buurt van zijn niveau zou komen. Als ik dan een keer van hem won kon ik me dan ook niets anders voorstellen dan dat hij zich bewust liet verliezen om me zo motivatie te geven om verder te komen. Het laten winnen behoorde echter totaal niet tot zijn karakter zo heb ik mogen ervaren en nog vaak heb ik op de club van hem verloren. Weliswaar vond ik dat ik inmiddels beter moest zijn dan hem maar in confrontaties met je oude meester komt meer kijken dan alleen schaakkracht. En als we kijken naar pure schaakkracht dan stellen we alleen maar vast dat meneer Maassen nog tot op hoge leeftijd bij de top van de club behoorde. Helaas liet daarbij zijn kracht: zijn onverzettelijkheid, zich juist op de late avonden in de steek, waardoor hij twee jaar geleden de schaakclub vaarwel zou zeggen.
Goed en wel beschouwd is meneer Maassen een inspirator voor velen geweest. Hij heeft geleefd naar zijn passies en die op een verbluffende wijze naar anderen over kunnen brengen. Als met het heen gaan van hem als persoon zijn hartstochtelijkheid ook maar voor een klein beetje achterblijft bij anderen zal hij toch hier blijven bestaan.
Vaarwel Peter Maassen. Het ga je goed.
Raoul Lemmen